Από την κτηνίατρο Βασιλική Α. Νταβλούρου
Όλες οι πληροφορίες σχετικά με τη νόσο , τα συμπτώματά της, τις διαγνωστικές μεθόδους καθώς και τις θεραπευτικές λύσεις βρίσκονται σε ξεχωριστά άρθρα αυτής της ιστοσελίδας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΝΟΣΟ.
Περιληπτικά, τα κύρια σημεία που αποτελούν πραγματικότητα σε ότι αφορά τη νόσο της Λε'ι'σμανίωσης είναι τα εξής:
Η Λεϊσμανίωση είναι παρασιτική νόσος η οποία προκαλείται από πρωτόζωα του γένους Leishmania και μεταδίδεται μέσω ενδιάμεσων ξενιστών. Τα παράσιτα αυτά προσβάλλουν διάφορα είδη σπονδυλωτών ζώων και μεταδίδονται με το τσίμπημα μιας μολυσμένης σκνίπας. Οι σκύλοι αποτελούν την κύρια δεξαμενή αυτής της ζωονόσου, η οποία προκαλεί σοβαρό κτηνιατρικό πρόβλημα και επίσης έχει ολοένα αυξανόμενη επίπτωση στη δημόσια υγεία. Η Λεϊσμανίωση του σκύλου είναι μια σοβαρή και θανατηφόρος νόσος. Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 2,5 εκατομμύρια σκύλοι έχουν προσβληθεί μόνο στη νοτιοδυτική Ευρώπη και η νόσος επεκτείνεται βόρεια.
Η Leishmania infantum είναι ο αιτιολογικός παράγοντας για τη Λεϊσμανίωση του σκύλου , είναι ευρέως διαδεδομένη και εμφανίζει σημαντικού βαθμού νοσηρότητα στον άνθρωπο και στο σκύλο στη λεκάνη της Μεσογείου.
Υπάρχει υποψία ότι ο ορολογικός επιπολασμός υποεκτιμά τον πραγματικό αριθμό των προσβεβλημένων σκύλων και αυτό επιβεβαιώθηκε από τα αποτελέσματα των μελετών που βασίστηκαν στον έλεγχο με αλυσιδωτή αντιδραση πολυμεράσης (PCR) οροαρνητικών σκύλων.
Αυτό σημαίνει, πως πολλά από τα ζώα που βρέθηκαν αρνητικά στον ορολογικό έλεγχο ( δηλαδή στον έλεγχο για την παραγωγή αντισωμάτων) , βρέθηκαν τελικά θετικά όταν έγινε η εξέταση PCR η οποία ανιχνεύει την παρουσία του ίδιου του παρασίτου στον οργανισμό του σκύλου. Υπάρχει δηλαδή σοβαρή υποψία ότι ο αριθμός των ήδη προσβεβλημένων σκύλων είναι πολύ υψηλότερος από τον ήδη γνωστό.
Αυτό με απλά λόγια εξηγεί τις περιπτώσεις εκείνες όπου ενώ οι αιματολογικές εξετάσεις έδειχναν ένα ζώο αρνητικό, τελικά αποδείχθηκε ότι το ζώο αυτό είχε προσβληθεί από το παράσιτο.
Ο αριθμός λοιπόν των προσβεβλημένων ή εκτεθειμένων ( φορέων) σκύλων είναι αξιοσημείωτα υψηλός.
Η κατάσταση της υγείας αυτών των σκύλων προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία στους ιδιοκτήτες. Επίσης, αυτοί οι σκύλοι αποτελούν δεξαμενή μόλυνσης με δυναμικό ζωονόσου.
Είναι αναγκαίο να βρεθούν νέοι τρόποι για την αντιμετώπιση του προβλήματος της Λεϊσμανίωσης του σκύλου ΠΡΙΝ φθάσει σε κλινικό στάδιο.
Κάθε προληπτικό μέτρο πρέπει να βασίζεται στην κατανόηση του βιολογικού κύκλου του παρασίτου και των πιθανών αποτελεσμάτων από την έκθεση στο παράσιτο.
Ο σύνθετος βιολογικός κύκλος της L.infantum περιλαμβάνει ένα στάδιο αμαστιγωτού σε ένα σπονδυλωτό τελικό ξενιστή (πχ σκύλο ή άνθρωπο) και ένα στάδιο προμαστιγωτού σε μια ασπόνδυλη σκνίπα ενδιάμεσο ξενιστή. Μόνο συγκεκριμένα είδη σκνίπας του γένους Phlebotomus είναι δυνατον να μεταδώσουν τη Leishmania. Μόνο η θηλυκή σκνίπα τσιμπά για να τραφεί με αίμα. Η θηλυκή σκνίπα προσβάλλεται από το παράσιτο όταν προσλαμβάνει τα αμαστιγωτά της Leishmania, που περιέχοντια στο αίμα ενός μολυσμένου τελικού ξενιστή. Στη διάρκεια μιας περιόδου 4-25 ημερών, το παράσιτο συνεχίζει να αναπτύσσεται μέσα στη σκνίπα, όπου υφίσταται μια μείζονα μετατροπή. Τα ακίνητα αμαστιγωτά απελευθερώνονται από τα κύτταρα του θηλαστικού ξενιστή τους και μετατρέπονται σε προμαστιγωτά, τα οποία πολλαπλασιάζονται και αναπτύσσονται στο πρόσθιο τμήμα του εντέρου. Όταν μια σκνίπα που είναι φορέας του παρασίτου τσιμπάει έναν άλλο σπονδυλωτό ξενιστή, ενοφθαλμίζει την τελική μορφή του προμαστιγωτού στο νέο ξενιστή. Αφού το παράσιτο εισχωρήσει στη δερμίδα, υφίσταται φαγοκυττάρωση από ένα μακροφάγο. Αυτό το μακροφάνοπροσπαθεί να το θαντώσει. Τα παράσιτα διαθέτουν ειδικούς μηχανισμούς για να παρακάμπτουν αυτό τον αμυντικό μηχανισμό του ξενιστη, με αποτέλεσμα να μπορούν να συνεχίζουν να αυξάνονται, να αναπτύσσονται και να πολλαπλασιάζονται μέσα στο μακροφάγο στη μορφή ακίνητων αμαστιγωτών, ολοκληρώνοντας έτσι το βιολογικό κύκλο. Στο τέλος, όταν το μακροφάγο γεμίσει εντελώς με αμαστιγωτά διαρρηγνύεται, αφήνονας τα παράσιτα ελεύθερα να προσβάλλουν άλλα μακροφάγα. Το αποτέλεσμα του ενοφθαλμισμού σε έναν σπονδυλωτό ξενιστή εξαρτάται από την αποτελεσματικότητα του ανοσοποιητικού του συστήματος.
Το αποτέλεσμα της έκθεσης στο παράσιτο ποικίλλει και η ατομική ανοσοαπόκριση του σκύλου παίζει σημαντικό ρόλο.
Η αντίσταση στη λεϊσμανίωση του σκύλου σχετίζεται με μια ισχυρή ΚΥΤΤΑΡΙΚΗ ανοσία και σε αυτή ακριβώς την κατεύθυνση κινείται το συγκεκριμένο εμβόλιο. Στην ενίσχυση δηλαδή του οργανισμού του σκύλου προκειμένου να κινητοποιηθούν οι μηχανισμοί κυτταρικής ανοσίας ενάντια στο παράσιτο της Λεϊσμάνια.
Για τον σκοπό αυτό το εμβόλιο περιέχει αντιγόνα τα οποία δεν είναι ζωντανά παράσιτα αλλά στείρο διάλυμα πρωτεϊνών και ανοσοενισχυτικούς παράγοντες που ανήκουν στην κατηγορία των σαπωνινών οι οποίοι διαθέτουν τη σπάνια ικανότητα να διεγείρουν την κυτταρική ανοσία καθώς και τη χυμική ανοσία σε χαμηλές δόσεις.
Κατά συνέπεια, η έρευνα για την παραγωγή του εμβολίου στοχεύει σε νέους τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος της Λε'ι'σμανίωσης του σκύλου, πριν αυτή φθάσει σε κλινικό στάδιο.
Εξ'αρχής λοιπόν γίνεται αντιληπτό πως το εμβόλιο κατά της Λε'ι'σμανίωσης αποτελεί ένα ακόμα όπλο πρόληψης της νόσου και ΟΧΙ θεραπευτική αγωγή ήδη προσβεβλημένων και νοσούντων ζώων.